Zbawiciel.

On jest, by zbawiać, Jest wszędzie. Zawsze nad zbawianymi. 

Zbawiani są wszędzie, wysoko nad grzesznikami. 
Rozgrzeszeni zawsze, wyniesieni zawsze, syci zawsze i nienasyceni zawsze. 
Wiszą u bram Raju...I bum! I pierdut! 
Spadają tak nagle, że nie zauważają upadku.

Niepokoją ich nieco, przebiegające obok czarne kamienie.

Zbawiciel uspokaja: Uznaje je za zwidy, strachy na Lachy, zły czar….

- Apage, Satanas. – Mruga.

Budzi Go siwy Cień na poduszce.

- Psik! – Syczy Zbawiciel

Cień nie reaguje.

- Psik! Psik! – Ponawia: mocniej, groźniej.

Cień drży jakby, mętnieje jakby, przewraca się na drugi bok, i nieruchomieje.

- Ki czort? – Warczy Zbawiciel, bardziej zdziwiony, mniej przestraszony. 

Dzwoni telefon: gra tak wesoło, tak beztrosko jak śmiech dziecka.

 - Zbawiciel, słucham – sapie w wielką słuchawkę.

- Źbawiciel, tiucham. Źbawiciel tiucham – przedrzeźnia rozbudzony siwy Cień.

Na schodach dwóch dużych panów. Jeden pali, drugi żuje.

- K....a – Rzuca Papieros

- K....a – Odrzuca Guma.

Późne popołudnie. Zbawiciel pisze list do zbawianych.

Kończy zadowolony i już podpisuje, kiedy przez biurko przechodzi:

kilku żołnierzy w trampkach i ksiądz na bosaka.

Zbawiciel nieruchomieje, pióro jęczy w zaciśniętej pięści.

Za plecami staje Cień.

- Kończ śmiało. Nie bój Boga, to tylko Uboczniaki …. Nieszkodliwe

Noc, On zbawia.
Biegające kamienie, żołnierze i bosy ksiądz przepadli bez śladu.

Cień drzemie na żyrandolu.

- Gdzie oni wszyscy są? – Pyta się On siebie.

- W dupie. - Rzuca za drzwiami Papieros.

- W dupie. – Odrzuca Guma.

Adam Czejgis